Τρίτη 18 Ιουνίου 2019

Αντι για εκείνους.



Με αυτή την άρνηση καλοσωρίζεις τον ήλιο
ο δρόμος μέσα μας καίγεται σαν ύπνος
Πιο δύσκολα ενώνονται δύο σώματα λιγνά
μετέωροι λίγο πιο ψηλά από τις αφίσες
Το στήθος σου τεντώνει σε ανίατη διέγερση
πριν μας πιάσει η αγωνία των πανελληνίων
Η Τουρκία αγαπά τον πόλεμο το πρωί
δύο θωρηκτά διαλύουν το φεγγάρι
Λουλούδια δίχως τέλος και δίχως χρώματα
όσους πεθαίνουν έγχρωμα τους προσλαμβάνουν
Κάντε έναν κύκλο οι άνεργοι και πηδάτε
συνέχεια μέχρι να αγγίξουν τη λύση
Η θάλασσα θα έχει τώρα γίνει δώδεκα
κάποιοι θέλουν να τις κοιμηθούν άλλοι εξατμίζονται
Στο άνυδρο τοπίο που σταμάτησε ο κόσμος
οι εξωγήινοι κερδίζουν πάντα τα κορίτσια

Παναγιώτης Βούζης.

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019

Σήμερα.


Είναι δύσκολό να ξεγυμνώνεις τις σκέψεις σου, ίδιως όταν το ακροατήριο δεν είναι έτοιμο για το τι θα ακούσει. Μόνο που στη προκειμένη περίπτωση το ακροατήριο είμαι εγώ. Με βαραίνει συνειδησιακά να ακούω όσα σκέφτομαι.
Η απόρριψη και η υποτίμηση είναι δύο συναισθήματα που εισπράττω συχνά. Οι αναγνώστες τέτοιων αναρτήσεων, πιστεύουν πως πίσω από τέτοια κείμενα κρύβονται "περιθωριακά" άτομα με μηδεν κοινωνική ζωή και άσχημη εξωτερική εμφάνιση.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου εδώ και δεν είναι όμορφη. Δεν χρειάζεται να είσαι "περιθωριακός" για να νιώθεις έτσι. Αρκεί μόνο να γνωρίζεις ανθρώπους..

Παρασκευή 24 Μαΐου 2019

3ΑΜ

Θλίψη παντού και μόνο άπνοια.

Υποκρισία στις καθημερινές συναλλαγές.

Εναλλαγές η λύπη και η τρέλα.

Ζώνει η μοναξιά τους ανθρώπους.

Κλεινονται ακούσια στο δικό τους κελί.

Φυλακίζονται και παλεύονται με τον εχθρό.

-Υποκρισία, απογοήτευση και δόλος-

Χάνονται οι άνθρωποι μες τους ανθρώπους.

Θλίψη παντού και μόνο άπνοια.

Τρίτη 5 Μαρτίου 2019

Όταν κατεβούμε τη σκάλα...


Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε

στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη; 
Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα. 
Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες. 
Αν έρθη κανείς την πλάκα μας να χτυπήση,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρη ένα τριαντάφυλλο ή αφίση χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου. 
Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλλες του Posillipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν crieket οι οπαδοί σου.



Καρυωτάκης.